Miesiąc: grudzień 2020

Zastępcza kara pozbawienia wolności za nieuiszczoną grzywnę

Posted by adminwww on

  • Czym jest zastępcza kara pozbawienia wolności?

Polski system prawa przewiduje możliwość zamiany przez sąd orzeczonej prawomocnym wyrokiem kary grzywny na zastępczą karę pozbawienia wolności. Dzieje się tak wówczas, gdy osoba skazana na karę grzywny nie wykonuje orzeczonej kary. Należy zatem pamiętać, że wykonanie orzeczonej kary, nawet wolnościowej, podlega kontroli sądu. W sytuacji uchylania się skazanego od wykonania kary, sąd wszczyna postępowanie, w wyniku którego karę wolnościową może zamienić na karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym.

  • Kara grzywny i skutki jej niewykonania

Po uprawomocnieniu się wyroku skazującego, mocą którego orzeczona została kara grzywny, skazany wzywany jest przez sąd na piśmie do uiszczenia grzywny. W razie niezastosowania się do wezwania, grzywnę ściąga się w drodze egzekucji. Niekiedy zdarzają się przypadki, gdy ze względu na brak środków finansowych u skazanego egzekucja okazuje się bezskuteczna. W takich sytuacjach sąd może podjąć dalsze czynności mające na celu wyegzekwowanie kary, a konkretnie:

– zamienić grzywnę na pracę społecznie użyteczną,

– zarządzić wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności.

Jeżeli egzekucja grzywny nieprzekraczającej stu dwudziestu stawek dziennych okaże się bezskuteczna lub z okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna, sąd może zamienić grzywnę na pracę społecznie użyteczną przyjmując, że dziesięć stawek dziennych jest równoważnych miesiącowi pracy społecznie użytecznej.

Jeżeli egzekucja grzywny okazała się bezskuteczna lub z okoliczności sprawy wynika, że byłaby ona bezskuteczna, sąd zarządza wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności, gdy:

1) skazany oświadczy, że nie wyraża zgody na podjęcie zamienionej za karę grzywny pracy społecznie użytecznej albo uchyla się od jej wykonania, lub

2) zamiana grzywny na pracę społecznie użyteczną jest niemożliwa lub niecelowa.

Zarządzając wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności, przyjmuje się, że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny.

  • Jak uniknąć wykonania zastępczej kary pozbawienia wolności orzeczonej w zamian za nieuiszczoną grzywnę?

Od zastępczej kary pozbawia wolności orzeczonej za nieuiszczoną uprzednio grzywnę, skazany może się w każdym czasie zwolnić poprzez wpłacenie kwoty pieniężnej przypadającej jeszcze do uiszczenia tytułem grzywny. Innymi słowy mówiąc, nawet w przypadku, gdy sąd wyda postanowienie o zamianie kary grzywny na zastępczą karę pozbawienia wolności, skazany poprzez uiszczenie brakującej kwoty tytułem grzywny wykona karę i tym samym uniknie osadzenia w zakładzie karnym. Co więcej, nawet w przypadku, gdy osoba skazana umieszczona zostanie w zakładzie karnym celem odbycia kary, wpłacenie brakującej kwoty grzywny spowoduje zwolnienie z zakładu karnego, wskutek uznania kary za wykonaną.

  • Co zrobić w sytuacji, gdy uiszczenie grzywny przekracza możliwości majątkowe skazanego?

W praktyce zdarzają się przypadki, kiedy osoba skazana, z uwagi na sytuację rodzinną, życiową, a w konsekwencji majątkową, nie jest w stanie uiścić orzeczonej kary grzywny na wezwanie sądu. W takich sytuacjach, aby uniknąć konsekwencji w postaci zamiany kary grzywny na zastępczą karę pozbawienia wolności, należy zwrócić się do sądu z wnioskiem o rozłożenie orzeczonej kary grzywny na raty. Wniosek taki należy uzasadnić i w miarę możliwości poprzeć załączoną dokumentacją, świadczącą o trudnej sytuacji majątkowej.

Jeżeli natychmiastowe wykonanie grzywny pociągnęłoby dla skazanego lub jego rodziny zbyt ciężkie skutki sąd może rozłożyć grzywnę na raty na czas nieprzekraczający 1 roku. W wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie, a zwłaszcza wówczas, gdy wysokość grzywny jest znaczna, sąd możne rozłożyć grzywnę na raty na okres do 3 lat.

Jeśli jesteś osobą skazaną lub znasz taką, która potrzebuje pomocy prawnej zapraszamy do kontaktu.

Zobacz również: Zastępcza kara pozbawienia wolności za niewykonaną karę ograniczenia wolności

Zabezpieczenie majątkowe w postępowaniu karnym

Posted by adminwww on

Co to jest zabezpieczenie majątkowe w przypadku sprawy karnej

Celem postępowania karnego jest znalezienie sprawcy przestępstwa i pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej.  W praktyce niejednokrotnie już w na wstępie śledztwa dochodzi do sytuacji, w której prokurator ingeruje również w majątek podejrzanego, dokonując zabezpieczenia na jego mieniu. Dzieje się tak, ponieważ wyrok, który ma zapaść w przyszłości, może dotyczyć kwestii majątkowych, w tym w szczególności konieczności poniesienia przez podejrzanego finansowych konsekwencji swoich czynów.  Aby zatem zapewnić rzeczywistą realizację wyroku, nieodzowne może się okazać zastosowanie już na wcześniejszym etapie sprawy zabezpieczenia majątkowego.

W jakich rodzajach spraw karnych stosuje się zabezpieczenie majątkowe

Nie w każdej sprawie będzie potrzebne zastosowanie zabezpieczenia majątkowego. Możliwość jego stosowania dotyczy bowiem jedynie tych spraw, w których sąd może orzec grzywnę, świadczenie pieniężne, przepadek, środek kompensacyjny lub zwrot osiągniętej korzyści majątkowej lub jej równowartości.

Chodzi zatem o sprawy, w których oskarżony musi uiścić orzeczoną wyrokiem sądu karę grzywny, bądź zasądzone dodatkowo przez sąd świadczenie pieniężne. Pokrzywdzony przestępstwem może również wystąpić do sądu o orzeczenie tzw. środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Taki obowiązek określany jest kwotowo, a jego wykonanie (czyli zapłacenie określonej kwoty pieniężnej przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego) może być zapewnione właśnie poprzez zastosowanie zabezpieczenia na mieniu oskarżonego. Przepadek orzeka się natomiast co do zasady w zakresie przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa, przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa, bądź też w zakresie równowartości tychże przedmiotów. Celem zabezpieczenia może być również zapewnienie wykonania po wydaniu wyroku zwrotu osiągniętej korzyści majątkowej lub jej równowartości.

Co uzasadnia zastosowanie zabezpieczenia majątkowego w postępowaniu karnym

Trzeba wyraźnie zaznaczyć, że przepisy Kodeksu postępowania karnego ograniczają możliwość zastosowania zabezpieczenia majątkowego jedynie do tych sytuacji, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że bez takiego zabezpieczenia wykonanie orzeczenia będzie niemożliwe albo znacznie utrudnione.

Nie w każdej zatem sprawie, gdzie na przykład podejrzanemu grozi kara grzywny lub będzie się on musiał liczyć z obowiązkiem naprawienia szkody, zasadne jest stosowanie zabezpieczenia majątkowego. Jak słusznie podkreśla się z orzecznictwie: „Zabezpieczenie majątkowe powinno być stosowane jedynie wtedy, gdy konkretne okoliczności wskazują, że wykonanie orzeczonych w przyszłości kary i środków karnych lub egzekucji zasądzonego odszkodowania jest zagrożone i wymaga zabezpieczenia przed działaniami oskarżonych, które mogą doprowadzić do uszczuplenia ich majątku lub jego ukrycia. Jednakże gdy oskarżeni w trakcie toczącego się przeciwko nim postępowania pomnażają swój majątek, nie ukrywają tego faktu, wskazując również na nieznane organowi postępowania składniki majątku odrębnego, potwierdzają, iż wykonanie orzeczonych w przyszłości kar grzywny, środków karnych lub egzekucji zasądzonego odszkodowania nie jest zagrożone” (zob. postanowienie Sądu Apelacyjnego  w Katowicach z dnia 09.10.2013 r., II AKz 588/13, LEX nr 1422309).

Czyje mienie może zostać objęte zabezpieczeniem majątkowym w postępowaniu karnym

Z oczywistych względów zabezpieczenie majątkowe dotyczy przede wszystkim mienia samego sprawcy czynu. Jednakże wyjątkowo w pewnych przypadkach zabezpieczeniem może zostać objęte również mienie, niebędące już własnością podejrzanego. W szczególności dotyczy to korzyści uzyskanej z popełnienia przestępstwa, przeniesionej następnie na osobę trzecią.

Uchylenie zabezpieczenia majątkowego w sprawie karnej lub jego upadek

Jak wcześniej wskazano, zabezpieczenie majątkowe spełnia bardzo konkretną funkcję – gwarantuje bowiem rzeczywistą realizację orzeczenia, które ma być wydanie w nieokreślonej przyszłości, w sytuacji gdy pojawiają się uzasadnione obawy, czy aby będzie to możliwe.

Z powyższych względów oczywista zdaje się być regulacja prawna nakazująca niezwłocznie uchylić zabezpieczenie majątkowe w całości lub w części, jeżeli ustaną przyczyny, wskutek których zostało ono zastosowane, bądź też gdy powstaną przyczyny uzasadniające jego uchylenie.

Trzeba również pamiętać, że w określonych sytuacjach sprawa karna może się zakończyć również w ten sposób, że wobec podejrzanego ostatecznie nie zostanie orzeczona  kara grzywny lub inne środki uzasadniające zastosowanie zabezpieczenia majątkowego. Zabezpieczenie w takiej sytuacji upada. Jeżeli jednak przed upływem 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie  karnej powództwo o takie roszczenia jak np. naprawienie szkody zostanie wytoczone przed sąd cywilny, zabezpieczenie pozostanie w mocy, chyba że w postępowaniu cywilnym sąd zdecyduje inaczej.

Sposoby wykonania zabezpieczenia majątkowego w sprawie karnej

W zakresie sposobów realizacji zabezpieczenia majątkowego przepisy procedury karnej odsyłają do właściwych regulacji Kodeksu postępowania cywilnego. Wśród typowych sposobów zabezpieczenia majątkowego należy więc wymienić m.in.:

–              zajęcie ruchomości, wynagrodzenia za pracę, wierzytelności z rachunku bankowego albo innej wierzytelności lub innego prawa majątkowego;

–              obciążenie nieruchomości obowiązanego hipoteką przymusową;

–              ustanowienie zakazu zbywania lub obciążania nieruchomości, która nie ma urządzonej księgi wieczystej lub której księga wieczysta zaginęła lub uległa zniszczeniu;

–              ustanowienie zakazu zbywania spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu.

Warto również zaznaczyć, że w 2017 r. poprzez nowelizację Kodeksu postępowania karnego wprost wprowadzono możliwość zabezpieczenia majątkowego poprzez ustanowienie przymusowego zarządu przedsiębiorstwa i wyznaczenie zarządcy.

Kto decyduje o stosowaniu zabezpieczenia majątkowego w sprawie karnej

W toku śledztwa lub dochodzenia organem kompetentnym do wydania postanowienia o zastosowaniu zabezpieczenia majątkowego jest prokurator. Na dalszym etapie sprawy, po wniesieniu aktu oskarżenia, decyduje o tym sąd rozpoznający sprawę.

Zaskarżalność postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym w postępowaniu karnym

Z uwagi na praktyczne skutki stosowania zabezpieczenia majątkowego, w tym w szczególności znaczną ingerencję w sferę majątkową osoby objętej zabezpieczeniem, ustawodawca zdecydował o zaskarżalności takiej decyzji.

Na postanowienie wydane przez prokuratora służy zażalenie do sądu. Gdy postanowienie zostało wydane na etapie sprawy sądowej, zażalenie będzie rozpoznane przez sąd II instancji.

W zażaleniu podnieść można zarzuty celujące w brak zasadności stosowania zabezpieczenia majątkowego, w szczególności brak uzasadnionej obawy, że wykonanie orzeczenia będzie niemożliwe albo znacznie utrudnione. Niezależnie od tego można również wskazywać na uchybienia formalne zaistniałe w toku wydawania decyzji o zabezpieczeniu.

Wymogi formalne postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym w sprawie karnej

W postanowieniu o zabezpieczeniu majątkowym w sprawie karnej określa się kwotowo zakres i sposób zabezpieczenia, przy uwzględnieniu rozmiaru możliwej do orzeczenia w okolicznościach danej sprawy grzywny, środków karnych, przepadku lub środków kompensacyjnych.

Pamiętać należy, że rozmiar zabezpieczenia powinien odpowiadać jedynie potrzebom tego, co ma zabezpieczać. Wyjątkowo wymóg kwotowego określenia zabezpieczenia nie dotyczy zabezpieczenia na zajętym przedmiocie podlegającym przepadkowi, jako pochodzącym bezpośrednio z przestępstwa lub służącym albo przeznaczonym do jego popełnienia.

Jak wykonuje się postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym w postępowaniu karnym

Postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym z chwilą wydania stanowi tytuł wykonawczy. Oznacza to, że może być w sposób przymusowy wykonane przez komornika. Czynności egzekucyjne nie są oczywiście konieczne, jeżeli zabezpieczenie dotyczy rzeczy, w których posiadaniu organ już się znajduje. Dotyczy to sytuacji, gdzie dany przedmiot został dobrowolnie wydany lub też zatrzymany w toku czynności w sprawie.

Ochrona właścicieli pokrzywdzonych wykonaniem zabezpieczenia majątkowego w sprawie karnej

Jak już wcześniej wskazano, w szczególnych sytuacjach zabezpieczeniem może zostać objęty przedmiot, który nie jest własnością sprawcy zarzucanego czynu. Właściciel takiego przedmiotu nie pozostaje jednak w takiej sytuacji bez ochrony prawnej. Osoba czująca się pokrzywdzoną dokonanym zabezpieczeniem może bowiem wystąpić z powództwem przeciwko Skarbowi Państwa o ustalenie, że mienie lub jego część nie podlega przepadkowi. Do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia takiej sprawy postępowanie egzekucyjne będzie zawieszone.

Tymczasowe zajęcie mienia ruchomego w sprawie karnej

Wyjątkowo zabezpieczenia można dokonać również jeszcze przed czynnością postawienia zarzutu sprawcy czynu. Policja może bowiem dokonać tzw. tymczasowego zajęcia mienia ruchomego osoby podejrzanej, jeżeli zachodzi obawa usunięcia tego mienia.

Takie tymczasowe zajęcie upada, jeżeli w ciągu 7 dni od daty jego dokonania nie zostanie wydane postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym, które może być wydane jedynie wobec osoby, której uprzednio przedstawiono zarzut, a zatem mającej status podejrzanego.

Wparcie Kancelarii w sprawach, w których zastosowano zabezpieczenie majątkowe

Zawsze warto, aby osoba, której mienie zostało zabezpieczone skontaktowała się z prawnikiem. Może się bowiem okazać, że nie ma podstaw do zajęcia określonego przedmiotu, a czasami wręcz w ogóle brak podstaw do stosowania zabezpieczenia majątkowego. Warto o tym pamiętać tym bardziej, że zabezpieczenie majątkowego podlega kontroli sądowej.

Lekarz - zdrowie a błąd medyczny

Aktualne regulacje z zakresu prawa medycznego – grudzień 2020 r.

Posted by adminwww on

Zmiany w prawie medycznym na przełomie października i listopada 2020 r. determinował przede wszystkim gwałtowny wzrost zakażeń COVID-19 i pogarszająca się sytuacja systemu ochrony zdrowia. Wysoką aktywność legislacyjną wykazało się Ministerstwo Zdrowia i Rada Ministrów, aczkolwiek zasadnicze znaczenie będą miały regulacje wprowadzoną na poziomie ustawowym. Tylko w ograniczonym zakresie nowe regulacje dotyczyły kwestii nie związanych bezpośrednio ze stanem epidemii.

W dniu 28 października 2020 r. Prezydent podpisał ustawę1, mocą której wprowadzono szereg istotnych zmian w obowiązujących przepisach, których celem jest skuteczniejsza walka z epidemią COVID-19.

Czym jest klauzula dobrego Samarytanina?

W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę na przepis art. 24 przywołanej ustawy, wprowadzający tzw. klauzulę dobrego samarytanina, zgodnie z którym nie popełnia przestępstwa, o którym mowa w art. 155, art. 156 § 2, art. 157 § 3 lub art. 160 § 3 Kodeksu karnego, ten, kto w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, udzielając świadczeń zdrowotnych jako lekarz, felczer, pielęgniarka, położna ratownik medyczny lub inna osoba skierowana do pracy przy zwalczaniu epidemii w ramach rozpoznawania lub leczenia COVID­ 19 i działając w szczególnych okolicznościach, dopuścił się czynu zabronionego, chyba że spowodowany skutek był wynikiem rażącego niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach. Przepis ten wprowadza wyłączenie odpowiedzialności karnej personelu medycznego za błędy skutkujące śmiercią, uszczerbkiem na zdrowiu lub narażeniem na bezpośrednie niebezpieczeństwo ich nastąpienia, aczkolwiek w bardzo ograniczonym zakresie. Przepis mówi bowiem wyłącznie o sytuacjach rozpoznawania lub leczenia przypadków COVID-19, a zatem nie dotyczy sytuacji udzielania świadczeń medycznych innego rodzaju. Ponadto posługuje się nieostrymi i ocennymi kategoriami, wyłączając odpowiedzialność karną tylko w przypadku zaistnienia szczególnych okoliczności i tylko wówczas, jeśli nie stwierdzono rażącego niezachowania ostrożności. W rezultacie zakres zastosowania tzw. klauzuli dobrego samarytanina w praktyce może okazać się rzadki, co stoi w sprzeczności deklarowanym celom jego uchwalenia, tj. zapewnienia poczucia bezpieczeństwa pracownikom ochrony zdrowia w czasie epidemii.

Powyższą regulację należy niewątpliwie odczytywać w korelacji z pozostałymi zmianami wprowadzonymi omawianą ustawą, między innymi umożliwiającymi skierowanie do pracy przy zwalczaniu epidemii studentów kierunków przygotowujących do wykonywania zawodu medycznego, doktorantów w dziedzinie nauk medycznych i nauk o zdrowiu, osoby kształcące się w zawodzie medycznym, osoby posiadające wykształcenie w zawodzie medycznym, które ukończyły kształcenie w tym zawodzie w okresie ostatnich 5 lat oraz ratowników, o których mowa w art. 13 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

Czy obowiązek zakrywania nosa i ust ma podstawę prawną?

Drugim istotnym aspektem omawianej regulacji jest wprowadzenie ustawowej podstawy dla powszechnego nakazu zakrywania nosa i ust. Pomimo tego, że obowiązek ten wprowadzono mocą rozporządzeń Rady Ministrów już wiosną tego roku, to szeroko akceptowany wśród prawników był pogląd, że dla tak znaczącego ograniczenie swobód obywatelskich konieczna jest regulacja na poziomie ustawowym. Mocą omawianej ustawy nastąpiła stosowna zmiana ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi2.

Pośród pozostałych zmian wprowadzonych omawianą ustawą warto wspomnieć o wydłużeniu terminu realizacji recepty na leki, które są obecnie nieodstępne, o nie więcej niż 150 dni od dnia jej wystawienia, a także możliwości wyrażenia zgody na wykonywanie zawodu lekarza albo lekarza dentysty osobie, która uzyskała kwalifikacje poza terytorium Unii Europejskiej, oraz przyznania jej prawa wykonywania zawodu lekarza albo lekarza dentysty na określony zakres czynności zawodowych, czas i miejsce zatrudnienia w podmiocie wykonującym działalność leczniczą, a także możliwości skierowania do pracy przy zwalczaniu epidemii lekarzy, którzy ukończyli staż podyplomowy i nie uzyskali prawa wykonywania zawodu lekarza z powodu niezłożenia z wynikiem pozytywnym egzaminów: LEK albo LDEK. Nadto umożliwiono skierowanie do pracy przy zwalczaniu epidemii osób, które ukończyły 60 lat w przypadku kobiet lub 65 lat w przypadku mężczyzn, osób samotnie wychowujących dziecko w wieku do 18 lat oraz osób wychowujących dziecko w wieku do 14 lat, pod warunkiem wystąpienia przeze nie z wnioskiem do wojewody. Wprowadzono regułę, zgodnie z którą gdy dziecko w wieku do 18 lat jest wychowywane przez dwoje osób, którym przysługuje władza rodzicielska, do pracy przy zwalczaniu epidemii może zostać skierowana wyłącznie jedna z nich.

Kluczowym zapisem omawianej ustawy jest również regulacja, zgodnie z którą wszystkim pracownikom podmiotów leczniczych, niezależnie od tego, czy zostali skierowani do pracy przy zwalczaniu epidemii, ani też czy udzielają świadczeń zdrowotnych osobom chorym na COVID-19 przysługuje comiesięczny dodatek do wynagrodzenia.

Odnotować przy tym należy, że pomimo tego, że podpis pod ustawą Prezydent złożył w październiku 2020 r., ustawa została opublikowana w Dzienniku Ustaw dopiero 28 listopada 2020 r.3 Powodem braku publikacji przez okres miesiąca była konieczność opracowania natychmiastowej nowelizacji, ponieważ przyznanie dodatku dla wszystkich pracowników podmiotów leczniczych okazało się niemożliwe.

Na jakiej podstawie wojewoda może skierować lekarza na szkolenie specjalizacyjne?

Przełom października i listopada wiązał się z wysoką aktywnością legislacyjną Ministerstwa Zdrowia, w zdecydowanej większości dotyczącą narastającego zagrożenia epidemicznego. Opublikowano kilkanaście rozporządzeń4, spośród których warto wspomnieć przede wszystkim o rozporządzeniu z dnia 30 października 2020 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów. Ten krótki akt prawny zawiera przepis, zgodnie z którym w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii wojewoda może skierować lekarza do odbywania szkolenia specjalizacyjnego w jednostce akredytowanej, w której występuje szczególnie duże zapotrzebowanie na udzielanie świadczeń zdrowotnych przez lekarzy, z pominięciem kryteriów kierowania do odbywania szkolenia specjalizacyjnego. Rzecznik Praw Lekarza w wystąpieniu skierowanym do Ministra Zdrowia5 zwrócił uwagę, że ogólnikowa treść wspomnianej regulacji pozostawia szereg niejasności odnośnie kryteriów kierowania lekarzy na szkolenie specjalizacyjne, jak też nie wyjaśnia, czy lekarz będzie obowiązany je kontynuować we wskazanej przez wojewodę jednostce także po ustaniu stanu zagrożenia epidemicznego.

Rozporządzenia Rady Ministrów i Ministra Edukacji

W omawianym okresie szereg rozporządzeń dotyczących stanu epidemii wydała również Rada Ministrów. Gwałtowny przyrost zakażeń COVID-19 spowodował ponowne wprowadzenie daleko idących ograniczeń we wielu aspektach życia społeczno-gospodarczego, a obszar całego kraju uznany został za tzw. strefę czerwoną. Od 7 listopada 2020 r. zwieszona została m.in. działalność placówek kultury a funkcjonowanie galerii handlowych zostało ograniczone. Decyzją Ministra Edukacji uczniowie wszystkich klas szkół podstawowych oraz wszystkich klas szkół ponadpodstawowych do dnia 3 stycznia 2021 r. uczą się zdalnie.

Ustawa o Funduszu Medycznym

W dniu 7 października 2020 r. uchwalona została ustawa o Funduszu Medycznym6. Celem Funduszu jest wsparcie działań zmierzających do poprawy zdrowia i jakości życia przez zapewnienie dodatkowych źródeł finansowania m.in.: profilaktyki, wczesnego wykrywania, diagnostyki i leczenia chorób cywilizacyjnych, w tym chorób nowotworowych i chorób rzadkich; infrastruktury ochrony zdrowia wpływającej na jakość i dostępność oraz bezpieczeństwo udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej; rozwoju systemu opieki zdrowotnej przez koncentrację działań wokół pacjenta i jego potrzeb, ze szczególnym uwzględnieniem poprawy jakości życia pacjentów i ich rodzin; świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych poza granicami kraju. Dysponentem Funduszu jest minister właściwy do spraw zdrowia, a wydatkuje je m.in. poprzez dotacje celowe, programy i konkursy. Wpływy do Funduszu pochodzić mają ze m.in. z wpłat z budżetu państwa i innych tytułów.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego 1/2020

Na koniec odnotować należy wydanie w dniu 22 października 2020 r. przez Trybunał Konstytucyjny wyroku7, zgodnie z którym art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 stycznia 1993 r. o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży8, dopuszczający zabieg przerwania ciąży, gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu, jest niezgodny z Konstytucją RP. Ramy niniejszego opracowania nie pozwalają odnieść się do wszystkich aspektów kontrowersyjnego orzeczenia, dlatego pozwolę sobie jedynie wyrazić zdumienie, że jego wydanie nastąpiło to w tak trudnym dla społeczeństwa czasie, jakim jest stan epidemii COVID-19. Dodać należy, że wyrok nadal oczekuje na publikację w Dzienniku Ustaw.

adw. Filip Niemczyk

Artykuł ukazał się miesięczniku Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie „PULS” nr 12/2020

2Dz. U. z 2020 r. poz. 1845.

4Dz.U. 2020 poz. 1826, Dz.U. 2020 poz. 1833, Dz.U. 2020 poz. 1837, Dz.U. 2020 poz. 1840, Dz.U. 2020 poz. 1841, Dz.U. 2020 poz. 1858, Dz.U. 2020 poz. 1868, Dz.U. 2020 poz. 1869, Dz.U. 2020 poz. 1873, Dz.U. 2020 poz. 1890, Dz.U. 2020 poz. 1897, Dz.U. 2020 poz. 1918, Dz.U. 2020 poz. 1941, Dz.U. 2020 poz. 1942, Dz.U. 2020 poz. 1943, Dz.U. 2020 poz. 1949, Dz.U. 2020 poz. 1950.

6Dz.U. 2020 poz. 1875.

8Dz. U. Nr 17, poz. 78 z 1995 r. ze zm.