Miesiąc: listopad 2020

Przeszukanie lokalu przez Policję

Wkroczenie policji do mieszkania, bądź siedziby firmy w celu przeszukania stanowi drastyczną ingerencję w sferę prywatności. Z tego względu warto zapoznać się z kilkoma podstawowymi informacjami o przysługujących w takiej sytuacji prawach i gwarancjach procesowych.

W jakich sytuacjach dokonuje się przeszukania lokalu lub pomieszczenia?

Podjęcie decyzji o przeszukaniu nigdy nie może być decyzją dowolną, podjętą bez konkretnych podstaw. Przepisy procedury karnej wskazują bowiem jednoznacznie, że przeszukania dokonuje się tylko i wyłącznie w celu wykrycia, zatrzymania lub przymusowego doprowadzenia osoby podejrzanej. Ponadto celem przeszukania może być znalezienie rzeczy mogących stanowić dowód w sprawie lub podlegających zajęciu w postępowaniu karnym. Dodatkowo muszą przy tym istnieć uzasadnione podstawy do przypuszczenia, że ww. osoba podejrzana lub rzeczy rzeczywiście znajdują się w miejscu przeszukania. Tylko w razie zaistnienia powyższych przesłanek przeszukanie będzie uzasadnione.

Warto też wspomnieć, w celu znalezienia rzeczy mogących stanowić dowód w sprawie lub podlegających zajęciu w postępowaniu karnym można również dokonać przeszukania osoby, jej odzieży i podręcznych przedmiotów. W takiej sytuacji przeszukania osoby i odzieży na niej należy dokonywać w miarę możności za pośrednictwem osoby tej samej płci.

Kto wydaje decyzję o przeszukaniu lokalu lub pomieszczenia? Kto wykonuje przeszukanie?

Czynność przeszukania dokonywana jest co do zasady na etapie postępowania przygotowawczego (tj. śledztwa lub dochodzenia). Decyzję w tym zakresie podejmuje prokurator, ale polecenie przeszukania może wydać również sąd. Przeszukania co do zasady może dokonać osobiście prokurator lub – na polecenie sądu lub prokuratora – policja (sytuacja najczęstsza).

Prawa osoby, u której dokonuje się przeszukania lokalu lub pomieszczenia.

Trzeba wyraźnie podkreślić, że osoba u której dokonuje się przeszukania nie może się przeciwstawić tej czynności. Przysługują jej jednak określone prawa i gwarancje procesowe, pozwalające w szczególności poddać czynność przeszukania kontroli sądu. Jest to niezmiernie istotna kwestia, jako że przeszukanie np. mieszkania w sposób drastyczny godzi w dobra osobiste osoby u której dokonuje się przeszukania, w szczególności prawo do prywatności. Czynność ta musi być zatem nie tylko uzasadniona, ale przeprowadzona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Postanowienie o przeszukaniu lokalu lub pomieszczenia.

Co do zasady decyzja o dokonaniu przeszukania jest wyrażona w postaci dokumentu, którym jest postanowienie wydane przez sąd lub prokuratora. Postanowienie w przedmiocie przeszukania powinno być okazane osobie, u której przeszukanie ma być przeprowadzone.

W tym miejscu należy poczynić jednak istotne zastrzeżenie. Otóż w wypadkach niecierpiących zwłoki, jeżeli postanowienie sądu lub prokuratora nie może zostać wydane, dokonujący przeszukania okazuje nakaz kierownika swojej jednostki lub legitymację służbową, a następnie zwraca się niezwłocznie do sądu lub prokuratora o zatwierdzenie przeszukania. W takiej sytuacji postanowienie sądu lub prokuratora w przedmiocie zatwierdzenia przeszukania należy doręczyć osobie, u której dokonano przeszukania, w terminie 7 dni od daty tej czynności, ale tylko wtedy, gdy ta osoba zgłosiła takie żądanie do protokołu przeszukania. Co istotne, osoba u której dokonuje się przeszukania musi o tym prawie wiedzieć. Dlatego osoba, u której dokonuje się przeszukania, musi zostać pouczona o prawie zgłoszenia takiego żądania.

W jakiej porze można dokonywać przeszukania pomieszczenia lub lokalu?

Co do zasady przeszukania zamieszkałych pomieszczeń nie można dokonać w porze nocnej. Za porę nocną uważa się zaś czas od godziny 22.00 do godziny 6.00 rano. Tylko wyjątkowo, mianowicie tylko w wypadkach niecierpiących zwłoki, takie przeszukanie można być dokonane również w porze nocnej. Przeszukanie rozpoczęte za dnia można jednak prowadzić nadal mimo nastania pory nocnej. Natomiast w porze nocnej można bez przeszkód dokonać przeszukania lokali dostępnych w tym czasie dla nieokreślonej liczby osób albo służących do przechowywania przedmiotów.

W jaki sposób powinno być przeprowadzone przeszukanie pomieszczenia lub lokalu?

Osobę, u której ma nastąpić przeszukanie, należy przed rozpoczęciem czynności zawiadomić o jej celu i wezwać do wydania poszukiwanych przedmiotów. Podczas przeszukania ma prawo być obecna osoba, u której dokonuje się przeszukania, a także dodatkowo osoba przybrana przez prowadzącego czynność. Ponadto może być obecna osoba wskazana przez tego, u kogo dokonuje się przeszukania, jeżeli nie uniemożliwia to przeszukania albo nie utrudnia go w istotny sposób. Jeżeli przy przeszukaniu nie ma na miejscu gospodarza lokalu, należy do przeszukania przywołać przynajmniej jednego dorosłego domownika lub sąsiada.

Co ważne, przeszukanie powinno być dokonane zgodnie z celem tej czynności, z zachowaniem umiaru, oraz w granicach niezbędnych dla osiągnięcia celu tej czynności, przy zachowaniu należytej staranności, w poszanowaniu prywatności i godności osób, których ta czynność dotyczy oraz bez wyrządzania niepotrzebnych szkód i dolegliwości.

Co się dzieje z przedmiotami, których szukano?

W zależności od okoliczności danej sprawy przedmioty dobrowolnie wydane lub znalezione w czasie przeszukania po dokonaniu oględzin, sporządzeniu spisu i opisu są zabierane przez organy ścigania albo oddawane na przechowanie osobie godnej zaufania z zaznaczeniem obowiązku przedstawienia ich na każde żądanie organu prowadzącego postępowanie. Jednocześnie organ dokonujący przeszukania powinien wręczyć pokwitowanie stwierdzające, jakie przedmioty i przez kogo zostały zatrzymane.

Protokół przeszukania lokalu lub pomieszczenia.

Z czynności przeszukania zawsze powinien być sporządzony dokument w postaci protokołu. Protokół przeszukania powinien zawierać m.in. oznaczenie sprawy, z którą przeszukanie ma związek oraz podanie dokładnej godziny rozpoczęcia i zakończenia czynności, dokładną listę zatrzymanych rzeczy i w miarę potrzeby ich opis, a nadto wskazanie polecenia sądu lub prokuratora. Jeżeli polecenie nie zostało uprzednio wydane, zamieszcza się w protokole wzmiankę o poinformowaniu osoby, u której czynność przeprowadzono, że na jej wniosek otrzyma postanowienie w przedmiocie zatwierdzenia czynności.

Sądowa kontrola legalności przeszukania.

Postanowienie w przedmiocie przeszukania wydane zarówno przez sąd, jak i prokuratora podlega zaskarżeniu zażaleniem. Uprawnionym do złożenia zażalenia jest osoba, której prawa wskutek przeszukania zostały naruszone. W razie, gdy stosowne postanowienie lub zarządzenie wydał referendarz sądowy, może być wniesiony sprzeciw. Wniesienie sprzeciwu powoduje automatyczną utratę mocy postanowienia lub zarządzenia. Sądowa kontrola przeszukania ma przy tym niebagatelne znaczenie, skoro przeszukanie jako takie z istoty wkracza w podstawowe prawa jednostki. Stwierdzenie przez sąd, że przeszukanie było nielegalne, otwiera zaś drogę do realizacji odpowiedzialności odszkodowawczej władzy publicznej za naruszenie praw jednostki.

Pomoc ze strony kancelarii adwokackiej:

Wspieramy osoby, których prawa została naruszone w toku czynności postępowania karnego. Nasze dane kontaktowe można odnaleźć tutaj: https://kn-adwokaci.pl/kontakt/ .

Wdzięczność lekarska a korupcja - informacje

Aktualności prawa medycznego – październik 2020 r.

Wobec narastającej ilości zakażeń COVID-19 na przełomie września i października Ministerstwo Zdrowia i Rada Ministrów wydały szereg aktów prawnych wprowadzających istotne nowe ograniczenia, których celem jest walka z epidemią. Nastąpiło zatem odwrócenie trwającej od kilku miesięcy tendencji do łagodzenia restrykcji, a omówieniu nowych regulacji poświęcone zostanie niniejsze opracowanie.

Regulacje dotyczące standardów opieki nad pacjentem podejrzanym o zakażanie lub zakażonym wirusem SARS-CoV-2

Istotne wątpliwości praktyczne wzbudziła ogłoszona w dniu 8 września 2020 r. nowelizacja rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie chorób zakaźnych powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych oraz obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego1, zgodnie z którą lekarz podstawowej opieki zdrowotne mógł zlecić wykonanie testu u pacjenta, u którego podejrzewa zakażenie wirusem SARS-CoV-2 po wykonaniu badania fizykalnego lub w ramach teleporady, wyłącznie wówczas, jeśli stwierdził łączne wystąpienie temperatury ciała powyżej 38°C, kaszlu i duszności oraz utraty węchu lub smaku. Na gruncie tej regulacji nie było jasne, czy lekarzowi wolno zlecić wykonanie testu, jeśli nie stwierdził wystąpienia wszystkich wymienionych objawów klinicznych u pacjenta. W konsekwencji zasadnym było pytanie o to, czy lekarz poniesie prawną odpowiedzialność, jeśli zgodnie z treścią rozporządzenia Ministra Zdrowia odmówi zlecenia wykonania testu u pacjenta, który następnie okaże się chory na COVID-19. Wychodząc naprzeciw tym wątpliwościom Minister Zdrowia wydał w dniu 8 października 2020 r. rozporządzenie w sprawie standardu organizacyjnego opieki zdrowotnej nad pacjentem podejrzanym o zakażenie lub zakażonym wirusem SARS-CoV-22. Zgodnie z nową regulacją zlecenie badań diagnostycznych w kierunku wirusa SARS-CoV-2, wymaga stwierdzenia przez lekarza szeroko pojętych wskazań do wykonania takich badań, uwzględniających aktualną wiedzę medyczną i stan zdrowia pacjenta, a nie wyłącznie wówczas, gdy stwierdzi wystąpienie ściśle określonych objawów klinicznych. Omawiane rozporządzenie doprecyzowało ponadto tryb postępowania lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej z pacjentami, u których należy podejrzewać zakażenie oraz zakażonymi wirusem SARS-CoV-2. Wedle aktualnej regulacji o skierowaniu pacjenta do izolacji domowej, a także o jej zakończeniu decyduje lekarz podstawowej opieki zdrowotnej po przeprowadzeniu porady lub teleporady, nie wcześniej niż w ósmej dobie odbywania tej izolacji. Lekarz ten kieruje również do hospitalizacji osobę zakażoną, przy czym jeśli lekarz ze szpitala nie stwierdzi powodów do hospitalizacji, może odesłać pacjenta do izolacji lub izolacji domowej.

Rozporządzenia Rady Ministrów dotyczące. stanu epidemii.

We wrześniu mocą czterech rozporządzeń Rady Ministrów w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii3 kolejne powiaty obejmowane były dodatkowymi ograniczeniami, nakazami i zakazami w związku z wystąpieniem stanu epidemii, poprzez zaliczenie ich do obszarów żółtych i czerwonych. Zasadniczą zmianę w tym zakresie przyniosło rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 października 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii4, zgodnie z którym obszar całego kraju objęty został rygorem „żółtym”, za wyjątkiem tych powiatów, w których obowiązują dalej idące, „czerwone” ograniczenia. Nowe rozporządzenie wprowadza szereg reguł związanych ze stanem epidemii, spośród których warto przede wszystkim wspomnieć o nakazie zasłaniania nosa i ust. Dotyczy on obecnie środków publicznego transportu zbiorowego, miejsc ogólnodostępnych, w tym dróg, placy, cmentarzy, nieruchomości wspólnych, zakładów pracy, budynków użyteczności publicznej, obiektów handlowych i usługowych, budynków przeznaczonych na potrzeby kultu religijnego. Wyłączenie od tego obowiązku są stosunkowo szerokie i dotyczą pasażerów pojazdu samochodowego, jeśli podróżują osoby wspólnie zamieszkujące lub gospodarujące, dzieci do lat 5, osób, które nie mogą zakrywać ust lub nosa z powodu całościowych zaburzeń rozwoju, zaburzeń psychicznych, niepełnosprawności intelektualnej lub trudności w samodzielnym zakryciu lub odkryciu nosa lub ust, osób wykonujących czynności zawodowe lub służbowe w budynkach, jeśli nie wykonują bezpośredniej obsługi interesantów, sprawujących kult religijny podczas jego sprawowania, osób przebywających na terenie lasu, parku, zieleńca, rodzinnego ogrodu działkowego lub plaży, dzieci i pracowników przedszkola. Rozporządzenie utrzymuje dotychczas obowiązujące reguły, w tym nakaz zachowania 1,5 metrowego dystansu społecznego, 10-dniowy okres kwarantanny domowej w przypadku osób, które przekroczyły granicę RP stanowiącą zewnętrzną granicę UE, miały kontakt z osobami zakażonymi (lub potencjalnie zakażonymi) koronawirusem lub mieszkają z osobą, która zostaje skierowana na kwarantannę, limity osób, które mogą uczestniczyć w zgromadzeniach, kongresach, weselach, korzystać z restauracji, czy obiektów sportowych. W strefach czerwonych ograniczenia idą znacząco dalej, a organizowanie wydarzeń kulturalnych, czy kongresów i konferencji jest całkowicie zakazane.

Omawiane rozporządzenie wydane zostało podstawie art.46a i art.46b pkt 1–6 i 8–12 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi5. Zgodnie z treścią art. 46b pkt 4 mocą takiego rozporządzenia można ustanowić obowiązki stosowania środków profilaktycznych wyłącznie przez osoby chore i podejrzane o zachorowanie. Zgodnie z art. 2 pkt 20 i 21 wspominanej ustawy podejrzanym o chorobę zakaźną jest osoba, u której występują objawy kliniczne lub odchylenia od stanu prawidłowego w badaniach dodatkowych, mogące wskazywać na chorobę zakaźną, a podejrzanym o zakażanie jest osoba, u której nie występują objawy zakażenia ani choroby zakaźnej, która miała styczność ze źródłem zakażenia, a charakter czynnika zakaźnego i okoliczności styczności uzasadniają podejrzenie zakażenia. Rozporządzenie Radymi Ministrów ograniczenia, nakazy i zakazy związane ze stanem epidemii, jak chociażby nakaz zasłaniania nosa i ust, kieruje do każdej osoby, także tej wobec której nie ma podstaw, aby podejrzewać, że jest chora lub zakażona. Jest to istotna wada omawianej regulacji, ponieważ dla nakazu zasłaniania ust i nosa w przestrzeni publicznej przez osobę zdrową, a w konsekwencji do karania za jego złamanie brak jest należytej podstawy prawnej. Wprowadzenie powszechnego obowiązku noszenia masek w przestrzeni publicznej wymaga zmiany ustawy albo wprowadzenia stanu klęski żywiołowej, co dałoby możliwość wydawania rozporządzeń określającyh obowiązek zasłaniania twarzy przez wszystkich obywateli. Trudno zrozumieć dlaczego rządzący nie zadbali o prawidłową legislację w tym zakresie, skoro minęło już ponad pół roku od początku epidemii, a sygnalizowany problem prawny dotyczył także tych ograniczeń, które wprowadzane były wiosną. Jest to tym bardziej istotne, że konieczność ścisłego egzekwowania nakazu zasłaniania nosa i ust uzasadniona niezmiennie wysokim zagrożeniem epidemicznym, a jego naruszenia są powszechne, o czym donosi między innymi Komenda Główna Policja6.

Nowelizacja tzw. ustawy covidowej.

W dniu 17 września 2020 r. uchwalona została nowelizacja ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych7, zwana ustawą covidową. Jej zapisy koncentrują się głównie wokół wsparcia dla branży turystycznej, ale istotne jest to, co ostatecznie w ustawie tej się nie znalazło. Po pierwsze, w toku prac legislacyjnych zrezygnowano ze skrajnie kontrowersyjnego zapisu, który zwalniać miał z odpowiedzialności karnej urzędników, jeśli w celu przeciwdziałania COVID-19 naruszyli obowiązki służbowe lub obowiązujące przepisy, a działali w w interesie społecznym i bez naruszenia tych obowiązków lub przepisów podjęte działanie nie byłoby możliwe lub byłoby istotnie utrudnione. Po drugie, w ustawie nie znalazły się także zapisy, o które zabiegała Naczelna Rada Lekarska8, które miały ustanowić ograniczenie odpowiedzialności cywilnej, karnej i zawodowej osób wykonujących zawody medyczne za działania pozostające w związku z udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej w ramach zapobiegania, przeciwdziałania lub zwalczania COVID-19. Można jedynie ubolewać, że toku prac legislacyjnych proponowane rozwiązania nie spotkały się z zainteresowaniem, a prawodawca zdaje się nie zauważać jak nadzwyczajną sytuacją dla pracowników ochrony zdrowia jest stan epidemii i w jak trudnych warunkach obecnie pracują.

adw. Filip Niemczyk

tekst ukazał się w miesięczniku „PULS” 11/2020

1Dz. U. 2020 r., poz. 1550.

2Dz. U. 2020 r., poz. 1749.

3Dz. U 2020 r., poz. 1573, 1614, 1654, 1687.

4Dz. U. 2020 r., poz. 1758.

5Dz.U. z 2019 r. poz.1239 ze zm.

6 https://www.pap.pl/aktualnosci/news%2C729156%2Ckgp-19-tys-mandatow-za-niezaslanianie-nosa-i-ust-w-zwiazku-z-covid-19.html dostęp: 10.10.2020 r.

7Dz. U. 2020 r., poz. 1639.

8 https://nil.org.pl/aktualnosci/4910-pnrl-proponuje-zmiany-do-tzw-specustawy-covidowskiej dostęp: 9.10.2020

art 272 kk

Przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego

Sprawy z oskarżenia prywatnego – jak rozpocząć postępowanie? Co powinien zawierać prywatny akt oskarżenia?

Różnice pomiędzy przestępstwami ściganymi z oskarżenia publicznego i przestępstwami ściganymi z oskarżenia prywatnego

W polskim systemie karnym wyróżniamy zasadniczy podział na: przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego i przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego. W praktyce powyższy podział oznacza, że nie w każdej sprawie organy ścigania: Policja i Prokuratura prowadzą śledztwo, czy dochodzenie o czyn stanowiący przestępstwo.

Przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego dzielimy na: przestępstwa ścigane z urzędu i na wniosek. Kiedy czyn sprawcy należy do grupy przestępstw ściganych z urzędu oznacza to w praktyce, że organy powołane do ścigania przestępstw, po powzięciu informacji o możliwości popełnienia przestępstwa są zobowiązane do wszczęcia i prowadzenia postępowania karnego w tym zakresie, niezależnie od tego, czy osoba pokrzywdzona przestępstwem żąda ścigania i ukarania sprawcy, czy też nie. Kiedy przestępstwo jest ścigane na wniosek, wszczęcie i prowadzenie postępowania karnego przez organy ścigania jest uwarunkowane złożeniem przez osobę uprawnioną stosownego wniosku o ściganie i ukaranie sprawcy. Z chwilą złożenia przedmiotowego wniosku, postępowanie toczy się z urzędu. W przypadku przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego to na organach ścigania spoczywa ciężar wszczęcia i przeprowadzenia postępowania przygotowawczego oraz zgromadzenia dowodów na potwierdzenie winy sprawcy.

Inaczej sytuacja przedstawia się w przypadku przestępstw ściganych z oskarżenia prywatnego. Czyny ścigane z oskarżenia prywatnego to szczególna kategoria przestępstw, w zakresie których organy uprawnione do ścigania nie prowadzą postępowania przygotowawczego. W praktyce oznacza to, że Policja i Prokuratura nie ściga tego typu czynów i w sprawach takich nie jest prowadzone śledztwo, ani dochodzenie. Postępowanie dotyczące tego typu przestępstw jest inicjowane bezpośrednio przez pokrzywdzonego i to na nim spoczywa obowiązek zgromadzenia dowodów świadczących o winie sprawcy. Celem wszczęcia postępowania karnego przeciwko sprawcy takiego przestępstwa pokrzywdzony powinien sporządzić i złożyć bezpośrednio do sądu prywatny akt oskarżenia.

Jakie czyny stanowią przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego?

Do czynów ściganych z oskarżenia prywatnego zaliczamy m.in.:

  • Czyn z art. 157 § 2 i 3 k.k. czyli przestępstwo naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia trwającego nie dłużej niż 7 dni,

  • Czyn z art. 212 k.k. czyli przestępstwo zniesławienia,

  • Czyn z art. 216 k.k. czyli przestępstwo znieważenia innej osoby,

  • Czyn z art. 217 k.k. czyli przestępstwo naruszenia nietykalności cielesnej innej osoby;

Jak zainicjować postępowanie prywatnoskargowe?

Postępowanie karne przeciwko sprawcy czynu ściganego z oskarżenia prywatnego inicjuje wyłącznie osoba pokrzywdzona przestępstwem, przy czym może to zrobić osobiście, bądź z pomocą profesjonalnego pełnomocnika. W tym celu należy sporządzić pismo stanowiące prywatny akt oskarżenia i złożyć je w sądzie rejonowym właściwym ze względu na miejsce popełnienia przestępstwa. W tak zainicjowanym postępowaniu pokrzywdzony staje się oskarżycielem prywatnym, natomiast sprawca staje się oskarżonym. Po wniesieniu prywatnego aktu oskarżenia sąd wyznacza posiedzenie pojednawcze, podczas którego nakłania strony do pojednania. W zależności od wyniku postępowania pojednawczego sąd podejmuje stosowne czynności. W razie pojednania się stron sąd umarza postępowanie, natomiast jeśli do pojednania nie doszło, wyznacza rozprawę, na której rozpoznaje sprawę. Po przeprowadzenia postępowania na rozprawie sąd wydaje wyrok. Oskarżycielowi prywatnemu, jako stronie postępowania, przysługuje prawo aktywnego uczestnictwa w procesie poprzez m.in. zadawanie pytań oskarżonemu i świadkom podczas przesłuchań, czy składanie wniosków dowodowych i środków odwoławczych.

Co powinien zawierać prywatny akt oskarżenia?

Prywatny akt oskarżenia powinien zawierać:

  • datę sporządzenia pisma,

  • oznaczenie sądu, do którego jest kierowane,

  • dane osobowe oskarżyciela prywatnego i oskarżonego (imię, nazwisko, adres, w miarę możliwości numer telefonu i adres poczty elektronicznej, bądź oświadczenie o ich nieposiadaniu),

  • opis zarzucanego oskarżonemu czynu,

  • wskazanie dowodów, na których opiera się oskarżenie,

  • w miarę możliwości uzasadnienie pisma,

  • podpis.

Do pisma należy dołączyć odpowiednie załączniki, np. powoływane w treści pisma dowody oraz potwierdzenie uiszczenia opłaty od pisma. Należy pamiętać, że prywatny akt oskarżenia podlega opłacie w wysokości 300 zł.

Jeśli potrzebujesz pomocy prawnej w zakresie sprawy o przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego zapraszamy do kontaktu:

(22) 412 57 55

kn-adwokaci.pl