Autor: adminwww

okres rękojmi

Prawa z rękojmi – ile wynosi okres rękojmi?

Rękojmia, będąca pewnym zbiorem uprawnień służących kupującemu, uregulowana została w ustawie Kodeks cywilny. Stanowi ona bardzo skuteczne, chociaż często niedoceniane, narzędzie do realizacji zgodności zakupionego towaru z umową.

Czym właściwie jest rękojmia

Rękojmia to nic innego, jak odpowiedzialność sprzedającego względem kupującego za zgodność sprzedanej rzeczy z umową. Gdy owej zgodności brak, oznacza to, że rzecz ma wadę.

Wady fizyczne sprzedanej

Zgodnie z art. 556(1) Kodeksu cywilnego wada fizyczna sprzedanej rzeczy polega na jej niezgodności z umową, przy czym w szczególności może chodzić o takie niezgodności, jak:

– brak właściwości, które sprzedana rzecz powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;

– brak właściwości, co do istnienia których kupujący był zapewniany przez sprzedającego;

– brak możliwości użycia towaru w celu, o jakim kupujący informował sprzedającego, a ten nie zgłaszał zastrzeżeń co do takiego przeznaczenia;

– wydanie rzeczy w stanie niezupełnym.

Dodatkowo, rzecz sprzedana ma wadę również w razie nieprawidłowego jej zamontowania i uruchomienia, jeżeli czynności te zostały wykonane przez sprzedawcę lub osobę trzecią, za którą sprzedawca ponosi odpowiedzialność, albo przez kupującego, który postąpił według instrukcji otrzymanej od sprzedawcy.

Wady prawne rzeczy sprzedanej

Uprawnienia z tytułu rękojmi przysługują również w zakresie wad prawnych zakupionego towaru. Będą to takie przypadki, gdzie zakupiona rzecz jest co prawda w pewni funkcjonalna i zgodna z umową, jednakże nabywca korzystając z niej, będzie naruszał prawa osób trzecich. Z wadą prawną mamy do czynienia w sytuacji, w której sprzedana rzecz stanowi w istocie własność osoby trzeciej, bądź też jest obciążona prawem osoby trzeciej. Wada prawna występuje również, gdy ograniczenie w korzystaniu lub rozporządzaniu nabytą rzeczą wynika z decyzji lub orzeczenia właściwego organu. Ustawodawca dodatkowo wskazał też, że w przypadku sprzedaży prawa wada prawna może również polegać na nieistnieniu tego prawa.

Zakres odpowiedzialności sprzedającego z tytułu rękojmi

Odpowiedzialność zbywcy z tytułu rękojmi nie jest jednak bezwarunkowa. W szczególności nie zachodzi ona, jeżeli kupujący w chwili zawarcia umowy wiedział o jej wadzie. Gdy przedmiotem sprzedaży są rzeczy oznaczone tylko co do gatunku albo rzeczy mające powstać w przyszłości, sprzedawca jest zwolniony od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, jeżeli kupujący wiedział o wadzie w chwili wydania rzeczy.

Odpowiedzialność z tytułu rękojmi może być umownie modyfikowana: może być rozszerzana lub ograniczana. Ograniczenie może polegać na przykład na skróceniu terminu odpowiedzialności lub na wyłączeniu dochodzenia niektórych uprawnień przez nabywcę (na przykład naprawy). Rozszerzenie może z kolei polegać na wydłużeniu terminu tej odpowiedzialności, czy też przyznaniu dodatkowych uprawnień.

Jak przewidziano jednak w art. 558 par.1 Kodeksu cywilnego, gdy kupujący jest jednocześnie konsumentem, umowne ograniczenie lub wyłączenie odpowiedzialności sprzedającego z tytułu rękojmi nie jest dowolne, gdyż jego dopuszczalność zachodzi tylko i wyłącznie w przypadkach wyraźnie określonych w przepisach szczególnych. Zgodnie zaś art. 7 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (który to przepis jest właśnie takim „przepisem szczególnym”), konsument nie może zrzec się praw przyznanych mu w ustawie. Postanowienia umów mniej korzystne dla konsumenta niż postanowienia ustawy są nieważne, a w ich miejsce stosuje się przepisy ustawy. Zestawienie dwóch powyższych przepisów prowadzi zatem do wniosku, że umowne ograniczenie lub wyłączenie odpowiedzialności sprzedającego nie w istocie skuteczne, gdy po strony nabywcy występuje konsument.

Ponadto nie można również wyłączyć lub ograniczyć odpowiedzialności, jeżeli sprzedawca zataił podstępnie wadę przed kupującym.

Zakres uprawnień – uprawnienia z tytułu rękojmi

W Kodeksie cywilnym przewidziano szereg uprawnień służących nabywcy w razie niezgodności towaru z umową. Nabywca wadliwej rzeczy może przede wszystkim domagać się jej naprawy lub też wymiany na nową. Nabywca może jednak również oczekiwać obniżenia ceny. Nabywca może ponadto skorzystać z prawa od odstąpienia od umowy, jednak tylko w tych przypadkach, w których wada rzeczy jest istotna.

Warto w tym miejscu wskazać, że w uprzywilejowanej sytuacji znajduje się kupujący będący jednocześnie konsumentem. W razie bowiem, gdy nabywca – konsument zażądał wymiany lub naprawy rzeczy lub też złożył oświadczenie o obniżeniu ceny, a sprzedający nie ustosunkował się do tych oświadczeń w terminie czternastu dni, przyjmuje się, że są one zasadne.

Należy przy tym pamiętać, że jeżeli nabywca w pierwszej kolejności zażądał obniżenia ceny lub odstąpił od umowy, sprzedający może niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymienić rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunąć. W takim przypadku żądanie obniżenia ceny lub odstąpienie od umowy nie wywołują skutków prawnych.

Niezależnie od powyższego, jeżeli w razie wystąpienia wady fizycznej towaru nabywca odstąpił od umowy lub złożył oświadczenie o obniżeniu ceny, może on również wystąpić o naprawienie szkody poniesionej przez to, że zawarł umowę nie wiedząc o istnieniu wady. Analogiczne uprawnienie przysługuje kupującemu w przypadku wystąpienia wady prawnej rzeczy sprzedanej.

Zakład Opiekuńczo-Leczniczy nie może pobierać od pacjentów dodatkowych opłat

Rzecznik Praw Pacjenta opublikował komunikat1 dotyczący naruszenia zbiorowych praw pacjenta przez Zakład Opiekuńczo-Leczniczy, który pobierał od pacjentów dodatkowe opłaty za pobyt, Pacjenci lub ich bliscy mieli być zobowiązani do wnoszenia opłat, których uzasadnieniem były ponadstandardowe usługi, takie jak zakupy na życzenie pacjenta. Rzecznik uznał, że te opłaty miały charakter stały i były pobierane z góry na dany miesiąc, a dodatkowa opłata w istocie była związana z wyżywieniem i zakwaterowaniem pacjenta w ZOL. Stanowiła w związku z tym nieuprawniony, dodatkowy dochód dla placówki medycznej. Rzecznik Praw Pacjenta nakazał zaniechanie tej praktyki, a placówka medyczna dostosowała się do tej decyzji. Stanowisko Rzecznika znalazło potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2023 r.

1https://www.gov.pl/web/rpp/prawo-po-stronie-pacjenta-zaklad-opiekunczo-leczniczy-nie-moze-pobierac-dodatkowych-oplat-od-pacjentow-za-zakwaterowanie-i-wyzywienie-decyzja-rzecznika-praw-pacjenta-potwierdzona-przez-sad dostęp: 8.03.2023 r.

Tekst jest fragmentem artykułu opublikowanego w miesięczniku „PULS”

adw. Filip Niemczyk

ilustracja: pexels.com

Zakaz reklamy wyrobów medycznych

Czego dotyczy Ustawa o wyrobach medycznych z dnia 1 stycznia 2023 r.?

W dniu 1 stycznia 2023 r. weszły w życie przepisy ustawy o wyrobach medycznych1, określające reguły reklamowania wyrobów medycznych i produktów leczniczych. Zakazana jest obecnie taka reklama, w której występuje lekarz, farmaceuta lub też inna osoba, która na potrzeby promocyjne stwarza pozory wykonywania zawodu medycznego. Zakazana jest także reklama, która zawiera bezpośrednie wezwanie dzieci do nabycia reklamowanych wyrobów lub nakłonienie rodziców lub innych osób dorosłych do kupienia reklamowanych wyrobów. Dodatkowo reklama musi być sformułowana w sposób zrozumiały dla laika, tzn. podmiotu nieprofesjonalnego: pacjenta, konsumenta, przeciętego użytkownika Internetu.

Zakaz reklamy wyrobów medycznych – placówki medyczne

Odwiedzanie osób wykonujących zawód medyczny w miejscu udzielania świadczeń zdrowotnych w celu reklamy wyrobu odbywać się może wyłącznie po uprzednim uzgodnieniu terminu spotkania, poza godzinami pracy oraz wymaga uzyskania zgody kierownika danego podmiotu leczniczego,
a w przypadku praktyki zawodowejzgody osoby wykonującej zawód medyczny w ramach tej praktyki.

Nad przestrzeganiem przepisów dotyczących reklamy nadzór sprawuje Prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych oraz Minister Zdrowia.

1Ustawa z dnia 7 kwietnia 2022 r., Dz. U. 2022 poz. 974.

Ilustracja: pexels.com

ustawa o ochronie zdrowia psychicznego

Projekt zmian w ustawie o ochronie zdrowia psychicznego

Ministerstwo Zdrowia przedstawiło z końcem 2022 r. projekt zmian1 w ustawie o ochronie zdrowia psychicznego2. W uzasadnieniu projektu wskazano, że zmiany mają na celu między innymi aktualizację terminologii wykorzystanej w przepisach ustawy, która jest archaiczna i może przyczyniać się do stygmatyzacji osób dotkniętych zaburzeniami psychicznymi. Nadto, zmiany mają na celu wykluczenie ewentualnych wątpliwości interpretacyjnych, doprecyzowanie kwestii dotyczących stron postępowania sądowego w sprawach o przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi bez jej zgody do szpitala psychiatrycznego, jak również jej wypisania, miejsca przeprowadzania rozprawy oraz inne drobne doprecyzowania przepisów ustawy. Przewidziano w związku z tym nową definicję pojęcia osoby z zaburzeniami psychicznymi. Ma być to zatem osoba: z zaburzeniami psychotycznymi (zmiana z osoby chorej psychicznie) lub z niepełnosprawnością intelektualną (zmiana z osoby upośledzonej umysłowo), ewentualnie wykazująca inne zakłócenia czynności psychicznych, które zaliczane są do zaburzeń psychicznych i wymagają świadczeń zdrowotnych lub innych form pomocy i opieki niezbędnych do życia tej osoby w środowisku społecznym (zmiana z osoby wykazującej inne zakłócenia czynności psychicznych, które zgodnie ze stanem wiedzy medycznej zaliczane są do zaburzeń psychicznych, a osoba ta wymaga świadczeń zdrowotnych lub innych form pomocy i opieki niezbędnych do życia w środowisku rodzinnym lub społecznym). Nadto, projekt ustawy doprecyzowuje kwestie związane ze stosowaniem przymusu bezpośredniego wobec pacjentów, w tym wprowadzać ma zasadę, aby pomieszczenia przeznczone do obserwacji osoby unieruchomionej wyposażano w instalację monitoringu umożliwiającą stały nadzór nad osobą z zaburzeniami psychicznymi w nim przebywającą oraz kontrolę wykonania czynności związanych z unieruchomieniem.

Jakie zaszły zmiany w ustawie o ochronie zdrowia psychicznego?

Projekt ustawy zmienia również przepisy dotyczące przyjęcia do szpitala psychiatrycznego bez zgody poprzez wyeliminowanie konieczność zasięgnięcia w miarę możliwości opinii drugiego lekarza psychiatry przy przyjęciu, na rzecz zasięgnięcia opinii drugiego lekarza. Wprowadza się również zasadę, że rozprawa dotycząca takiego przyjęcia miałaby być przeprowadzana w szpitalu, a poza szpitalem – wyłączenie w przypadku, kiedy przeprowadzenie rozprawy byłoby szczególnie utrudnione. Zaproponowano też, aby w sprawach dotyczących przyjęcia bez zgody lub wypisania ze szpitala psychiatrycznego osoby przyjętej bez zgody uczestnikiem postępowania z mocy prawa był również szpital psychiatryczny.

Kogo dotyczy ustawa o ochronie zdrowia psychicznego?

Projekt skierowano do konsultacji społecznych, w toku których w krótkim czasie podniosło się wiele głosów krytycznych. Zasadnicze zastrzeżenia zgłosił Rzecznik Praw Obywatelskich, który w wystąpieniu do Ministra Zdrowia3 wskazał, że analiza projektu wskazuje, że zaproponowane zmiany dalece wykraczają poza sygnalizowane zmiany „techniczne”. Ich przyjęcie będzie, zdaniem Rzecznika, oznaczało największą i najważniejszą zmianę w ustawie o ochronie zdrowia psychicznego w 30-letniej historii jej funkcjonowania.

Zmiana ustawy o ochronie zdrowia psychicznego – założenia

Rzecznik zwrócił uwagę, że projekt zakłada rozszerzenie kręgu osób, które mogą podlegać umieszczeniu w szpitalu psychiatrycznym bez zgody. W obecnym brzmieniu ustawy są to osoby „chore psychicznie”. W projekcie proponuje się umożliwienie przymusowego umieszczania w szpitalu psychiatrycznym wszystkich osób „z zaburzeniami psychicznymi”, a zatem zarówno osób „z zaburzeniami psychotycznym”, jak i osób z niepełnosprawnością intelektualną, czy w inny sposób zakłóconymi czynnościami psychicznymi. Rzecznik zwraca przy tym uwagę, że pomimo daleko idących zmian w dalszym ciągu antidotum na agresję chorego jest stosowanie izolacji i unieruchomienia. W projekcie nie podjęto próby, aby wprowadzać nowe, mniej opresyjne metody opanowania agresji osoby w kryzysie psychicznym. Rzecznik podkreślił, że wątpliwości, jakie pojawiły się po lekturze projektu, wymagają dokładnego wyjaśnienia, bowiem odnosi się on do wyjątkowo wrażliwej materii, jaką jest nietykalność i wolność osobista jednostki. Wprowadzanie zmian w przepisach, które pozwalają na pozbawienie człowieka prawa do samostanowienia o sobie i swoim zdrowiu, nakłada na projektodawcę szczególny obowiązek ukształtowania prawa tak, aby chronić osoby nim objęte przed arbitralnością władzy i w sposób maksymalny zagwarantować tym osobom ochronę ich praw i poszanowanie wolności i godności.

adw. Filip Niemczyk

cały artykuł ukazał się miesięczniku „PULS” 2/2023

2Ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. (Dz. U. z 2020 r. poz. 685)

Księgi wieczyste

Sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym

Nakaz zapłaty to orzeczenie sądowe wydane w sprawie cywilnej.  Nakazy zapłaty wydawane są w ramach różnego rodzaju postępowań, w szczególności w ramach postępowania upominawczego oraz postępowania nakazowego. Powyższe rozróżnienie jest niezwykle istotne, jako że każdy z trybów może przewidywać inne przesłanki do wydania samego nakazu zapłaty, inny środek jego zaskarżenia oraz odmienne skutki jego wniesienia.

Kiedy sąd wyda nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym

Wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym dotyczy jedynie tych spraw, w których dochodzone jest roszczenie pieniężne bądź też świadczenie innych rzeczy zamiennych, a jednocześnie nie zachodzi żadna z negatywnych przesłanek do wydania takiego rozstrzygnięcia, mianowicie roszczenie nie jest oczywiście bezzasadne; twierdzenia co do faktów przytoczone w pozwie nie budzą wątpliwości; zaspokojenie roszczenia nie zależy od świadczenia wzajemnego.

Możliwość wydania nakazu zapłaty w trybie postępowania upominawczego zarezerwowana została zatem przede wszystkim w mniej skomplikowanych sprawach o zapłatę roszczeń pieniężnych. W praktyce poprzez nakazy zapłaty wydawane w postępowaniu upominawczym przedsiębiorcy często dochodzą roszczeń o zapłatę za usługi masowo świadczone klientom, np. z zakresu telekomunikacji czy też transportu.

Istotą bowiem postępowania upominawczego jest wydanie nakazu zapłaty na posiedzeniu niejawnym, bez udziału stron, przy jednoczesnym założeniu, że pozwany który otrzymał nakaz, uznając za zasadne jego wydanie, nie będzie się odwoływał i sprawę uda się rozstrzygnąć bez konieczności przeprowadzania postępowania dowodowego na rozprawie, co pozwoli zaoszczędzić sądowi oraz stronom czas i koszty.

Sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym

Nie w każdej sprawie zakończonej wydaniem nakazu zapłaty pozwany godzi się z rozstrzygnięciem oraz twierdzeniami zawartymi w pozwie, który mu został doręczony jednocześnie z nakazem.  W takiej sytuacji istnieje możliwość zaskarżenia nakazu zapłaty poprzez wniesienie sprzeciwu w zakreślonym terminie. Powyższe jest niezmiernie istotne, jako że nakaz zapłaty, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub sprzeciw wniesiono, jednak po terminie, ma skutki prawomocnego wyroku. Oznacza to, że prawomocny nakaz zapłaty zaopatrzony w klauzulę wykonalności nadaje się do skierowania do egzekucji komorniczej.

Termin na wniesienie sprzeciwu

Wydając nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zawsze umieszcza się w jego treści sentencję, zgodnie z którą nakazuje się pozwanemu, aby w terminie oznaczonym w nakazie zaspokoił roszczenie w całości wraz z kosztami albo wniósł środek zaskarżenia.

Termin na zaskarżenie nakazu zapłaty jest przy tym różny w zależności od tego, w jakie miejsce doręcza się nakaz. Termin wynosi bowiem:

– dwa tygodnie od dnia doręczenia nakazu w przypadku nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym, gdy doręczenie nakazu pozwanemu ma mieć miejsce w kraju;

– miesiąc od dnia doręczenia nakazu w przypadku nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym, gdy doręczenie nakazu pozwanemu ma mieć miejsce poza granicami kraju na terytorium Unii Europejskiej;

– trzy miesiące od dnia doręczenia nakazu, w przypadku gdy doręczenie nakazu ma mieć miejsce poza terytorium Unii Europejskiej.

W praktyce najczęściej występującym terminem na wniesienie sprzeciwu od nakazu zapłaty jest termin dwóch tygodni.

Jak napisać sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym

Sprzeciw od nakazu zapłaty jest przede wszystkim pismem procesowym w rozumieniu art. 126 par.1 Kodeksu postępowania cywilnego. W związku z powyższym powinien zawierać oznaczenie sądu, do którego jest skierowany; imiona i nazwiska lub nazwy stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników; oznaczenie rodzaju pisma; osnowę wniosku lub oświadczenia; w przypadku gdy jest to konieczne do rozstrzygnięcia co do wniosku lub oświadczenia – wskazanie faktów, na których strona opiera swój wniosek lub oświadczenie, oraz wskazanie dowodu na wykazanie każdego z tych faktów; podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika; wymienienie załączników. Sprzeciw oraz załączniki do niego składa się do sądu z odpisami dla strony przeciwnej.

Dodatkowo w sprzeciwie należy wskazać, czy pozwany zaskarża nakaz w całości czy w części oraz przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy (np. zarzut braku właściwości miejscowej sądu, który wydał zaskarżony nakaz zapłaty). Sprzeciw wnosi się do sądu, który wydał nakaz zapłaty.

Co istotne, nakaz zapłaty doręcza się pozwanemu razem z odpisem pozwu, z odpisami załączników do pozwu oraz pouczeniem o terminie i sposobie zaskarżenia nakazu oraz skutkach jego niezaskarżenia. Pozwany otrzymując nakaz zapłaty, otrzymuje zatem pełną dokumentację pozwalającą odnieść się do treści powództwa.

Opłata od sprzeciwu od nakazu zapłaty

Sprzeciw od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym jest wolny od opłat, co oznacza, że nie trzeba do niego uiszczać jakiejkolwiek opłaty sądowej. Powyższe rozwiązanie należy ocenić pozytywnie, ponieważ zapewnia dostęp do sądu bez konieczności ewentualnego rozpoznawania wniosku o zwolnienie z kosztów sądowych pozwanego, który nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny lub gdy ich poniesienie narazi go na taki uszczerbek.

Skutki wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty

Nakaz zapłaty w zakresie zaskarżonym sprzeciwem traci moc. Sprzeciw jednego tylko ze współpozwanych o to samo roszczenie oraz co do jednego lub niektórych uwzględnionych roszczeń powoduje utratę mocy nakazu jedynie co do nich. W zakresie niezaskarżonym nakaz zapłaty ma skutki prawomocnego wyroku. To dlatego tak istotne jest, aby w treści sprzeciwu określić zakres zaskarżenia, tj. czy nakaz zaskarża się w całości, czy też w części.

Po utracie mocy przez nakaz zapłaty sąd co do zasady rozpoznaje sprawę według przepisów ogólnych lub w postępowaniu odrębnym właściwym dla danej sprawy. Pozew jest wiec kierowany do rozpoznania na rozprawę, gdzie po przeprowadzeniu postępowania dowodowego